damla damla mavilikler yağıyor üzerime
gökyüzünden yapılmış bir yağmur gibi
elim, yüzüm, saçlarım,
gözlerim ve dudaklarım,
kaldırımı ikiye bölen duruşum
(-bulutsuz bir ıslaklığın güneşine boyanmış
-çatılardan geometrik şekiller çıkaran
-toplayıp bunu yaralarını saran, sağaltan
-ağlayan ve ağlatan haliyle)
boyanıyor bedenim bu densiz maviliğe.
yürümekten başka çaresi olmayan ayaklar vardır biliyorum
ve yalnızlıktan başka kadınlar
mavilikten başka renkleri olmayan resimler
(ki ressamın elinde, dilinde
ve de en çok zihninde
beklemekten başka çaresi olmayan resimler vardır.)
hepsini biliyorum.
denizciler ölülerini maviye boyar
güzel kadınlar, güzel gözlerini
ressam mutlu bir günü maviye boyar
güneş aydınlık bir gökyüzünü
peki yağmur
en olmadık yerinde bir öğleden sonranın
tutup alnımın ortasından
duygusuzluktan yapılmış
ve ustası olmuş artık karanlıkların
yorgun ve umarsız varlığımın
uçurumun bu en sert kayasından
ne ister
ne ister de boyar beni durmadan.
yamtar
MiYaSer
Teşekkürler Alparslan. Mavi de densizleniyor işte arada böyle.. herkes ve herşey gibi.. 😄
Güzel metaforlar 👍 bu arada mavinin densiz bir tonu olduğunu bilmiyordum 😀