Renk varmış renk çokmuş,..

                   Her şeyi cilalayanlar herkesi cilalı yalanlarla kandırıyormuş bu renk diyarında. Sahne ışıkları herkesi aldatıyormuş, Birileri iyi biliyormuş her rengin ayrı bir duyguyu tetiklediğini. Azim duygusunu mu harekete geçirecekler yoksa karamsarlığa mı sürükleyecekler. Huzurlumu hissettirecekler yoksa mutsuzumu? Alışverişimi yaptıracaklar yoksa uykuya mı daldıracaklar? Hepsini ama hepsini bir güzel hesaplamışlar.

                    Pazarda meyve ve sebzenin rengine uygun çadırlar kullanarak ürünleri daha canlı göstermişler. Kayısıların ve şeftalilerin üzerine sarı ya da kırımızı, sebzelerin üzerine yeşil yahut mavi çadır bezleri germişler. Güneş ışığı bu renklere bürünüp tezgahlara dolunca müşteri de tezgâhlara hücum etmiş. 

                  Ne tezgah ama!

                  Meyvesiz meyve suları ile üretiyorlarmış ama insanlar başka renkte vişne suyu istemez diye vişneden daha vişne tonlarda gıda boyaları kullanıyorlarmış.  "Tutar bu!" dedikleri her şey tutmuş, Çünkü müşteri gördükleri herkes tutarlı davranıyormuş. Rengi tutturmak yetiyormuş. Rengi tutturmak , rengi yutturmak demekmiş. Renkleri kötüye kullananlar, göz göre göre hile yapıyorlarmış. Zaten hileye kanmak için gözün görmesi gerekiyormuş. 

                   Amaç göz boyamak ya...

                   Masumiyetin, hürriyetin, huzurun, rahatlığın, emniyetin, sıhhatin rengini bulanlar; bu renkleri kullanarak hem duygulara hem düşüncelere hem hareketlere yön vermişler. Huzur arayanlar uyutulmuşlar, hürriyet peşinde koşanları yoktan yere yormuşlar, ucuzluk arayanları yolunmuş tavuğa çevirmişler. Bütün bunları kırmızı etiketlerle, mavi logolarla, yeşil ambalajlarla yapmışlar.

Renlerle kandıranlar ışıl ışıl, pırıl pırıl bir masal dünyası kurmuşlar.

Göz, renklere  aldanmış. Göz yanılgısı, akıl ve ruh yenilgisine düşürmüş insanları.

Renk tutmuş, müşteri yutmuş, satıcı da ," Hepsi bana, hepsi bana!" demiş.